ถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังจำได้ดี ตอนที่พ่อของผมได้นำลูกชะนีดำตัวหนึ่งที่แม่ของมันถูกยิงตายได้จากป่า
แล้วนำลูกที่เกาะอยู่บนอกแม่อันแน่วนิ่งเข้ามาเลี้ยงที่บ้าน แม่ผมได้ตั้งชื่อให้กับเขาว่า “มยุรา” พวกเราต่างก็ดูแลเขาเป็นอย่างดีเปรียบเสมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวเลยที่เดียว
“มยุรา” ทุกเช้าผมได้ยินเสียงแม่เรียกมยุราเกือบจะทุกวันแล้วเหมือนกับว่ามยุราจะฟังเข้าใจในคำพูดของแม่ผม บางครั้งก็ร้องเสียง “วู๊ก” กลับหรือไม่ก็วิ่งมาหาแม่ ผมกับมยุราเปรียบ เสมือนเป็นเพื่อนเล่นกัน บางครั้งผมจะขึ้นไปเล่นกับมยุราบนต้นตะขบมะยุราชอบกินลูกตะขบ ที่สุด บางครั้งผมไปเก็บลูกตะขบกิน มยุราก็จะมาหยอกล้อกับผมบ้างก็มากระโดดเกาะที่หลัง หรือไม่ก็เอามือมาตีหัวผม ซึ่งบางครั้งผมก็เห็นมยุรานั่งเศร้าเหมือนกับนั่งคิดอะไรอยู่ซักอย่าง ผมคิดว่าไม่ว่ามนุษย์และสัตว์ต่างก็มีชิวิตจิตใจเหมือนกันจะแตกต่างก็ตรงที่การแสดงท่าทางออกมา”มยุรากลัวหนังสะติ๊ก” มีอยู่ครั้งหนึ่งผมแกล้งเอาหนังสะติ๊กเล็งไปที่ตัวของมยุรากะว่าจะยิงให้เฉียดๆ ให้ตกใจเล่น แต่บังเอิญมยุราดันกระโดดหลบไปที่ผมกะยิงให้เฉียด ทำให้โดนเบ้าตาของมยุราอย่างจัง เสียงมะยุราร้องดังลั่นผมรีบวิ่งเข้าไปอุ้มทันที ผมมองดูที่ตาของมยุรา มีรอยถลอกและเลือดไหลซิบๆ แต่ยังดีที่ไม่โดนลูกกะตา ตั้งแต่นั้นเป็นมาผมก็ไม่กล้าที่จะแกล้งมยุรา
มยุราเป็นชะนีที่ไม่ชอบอาบน้ำเป็นที่สุด ครั้งใดที่รู้ตัวว่าจะถูกจับอาบน้ำก็จะพยายามหนี บ้างก็ขึ้นไปอยู่บนยอดไม้หรือวิ่งหนีพวกเรา แต่เมื่อไรที่โดนอาบน้ำจะร้องดังอย่างบ้าคลั่งได้ยิน 3-4 บ้านเลยทีเดียว ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นมยุรา ประมาณปี 42 ช่วงสงกรานต์ตอนที่ผมกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด ผมเห็นมยุรานั่งเงียบอยู่ใต้ต้นไม้ ผมเดินเข้าไปเล่นด้วยเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ทว่าดูมยุราซึมๆ อย่างไรชอบกล ผมไม่เคยเห็นมยุราเป็นแบบนี้ ปกติ มยุราเป็นชะนีที่ซนมากเลยทีเดียว หลังจากที่ผมกลับกรุงเทพไม่นาน ก็ได้ข่าวว่ามยุรานั้นตายแล้ว สาเหตุก็มาจากว่าได้ไปกัดลูก ของชาวบ้านเขา เลยถูกเขายิงตาย ทุกคนในครอบครัวของผมเสียใจมาก แม่ผมถึงกับร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว มยุราอยู่กับพวก เรามาเป็นสิบๆ ปีแต่ก็ไม่สามารถที่จะหนีสัญชาติญานของความเป็นสัตว์ได้
นี่คือเรื่องจริง สัตว์ป่าไม่สมควรที่จะอยู่ร่วมกับมนุษย์ ไม่ว่าเราจะรักเขาหรือเลี้ยงเขาดีอย่างไรก็ตาม แต่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาคือ “ป่า” ป่าคือชีวิตของเขาเพราะ ฉ นั้นอย่าพรากเขามาจากป่า…