ทุกคนต่างก็มีความใฝ่ฝันเป็นของตนเอง ถึงแม้ว่าเราไม่สามารถจะทำให้ฝันเป็นจริงได้
แต่เราก็มีความสุขที่ได้ฝัน ได้คิด ได้นึก เราเคยถามตนเองไหมว่าชอบอะไร
กับบางครั้งที่เราต้องทำอะไรตรงข้ามกับใจตนเอง ทั้งๆที่ไม่อยากจะทำแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้
สถาพแวดล้อมในปัจจุบัน บังคับให้เราต้องดิ้นรน ทำตามกรอบที่สังคมกำหนดไว้
เราสูดควันดำแทนอากาศ เราดื่มน้ำอัดลมแทนน้ำ เรากินพิซซ่า ไก่เคเอฟซี แทนข้าว …
หลายๆ สิ่งหลายอย่างที่เรายังต้องเผชิญ ต้องค้นหาแสวงหา เพื่อให้ได้ตามจุดมุ่งหมาย
ทรัพยากรณ์ทางธรรมชาติ ถูกนำไปใช้ด้านอุตสาหกรรม ควบคู่ไปกับการทำลายล้าง
ปลาที่เราเคยเห็นแหวกว่ายในน้ำ ตอนนี้เราเห็นมันลอยอยู่บนน้ำไม่ต่างอะไรจากขยะชิ้นหนึ่ง
ยังไม่สาย (คาราบาว)
ฟ้าไม่เป็นสีฟ้า น้ำไม่มีปลาว่าย มวลหมู่ไม้ล้มตาย สัตว์ทั้งหลาย หายสิ้นไป
ฝนที่หลงสายมา เป็นน้ำตาบอกว่าเสียใจ พรุ่งนี้จะเหลืออะไร หากไม่ใยดี
เมืองยิ่งใหญ่ยิ่งโต คนกับคนยิ่งห่าง เดินกันคนละทาง ต่างมุ่งหวังการเห็นแก่ตัว
โลกถึงคราอ่อนล้า วันเวลานี้ดูน่ากลัว ธรรมชาติในเงาสลัวของมลพิษ
วันนี้ยังไม่สาย โลกป่วยไข้คนช่วยเยียวยา วันนี้ยังไม่ช้าบนพื้นฟ้า รุ้งยังวาดสาย
มาเถิดมาร่วมกัน ทอฝันให้ไกลแสนไกล เกียวร้อยความห่วงใย รักษาโลกไว้ด้วยเรา
เกี่ยวร้อยความห่วงใย รักษาโลกไว้ให้นาน…
ปล. บทความเก่าเขียนในช่วงปี 2544